Las Vegas, petrified forest en andere hoogtepunten

Zaterdag 8 augustus.
Voordat de herinneringen aan Las Vegas verdampen zal ik ze toch maar zwart op wit neerzetten. Toen wij met onze reis startte, zei iemand tegen ons dat Las Vegas plotseling opdoemt nadat je uren in leeg landschap hebt gereisd. Dat klopt, alleen de electriciteitsmasten verraden dat er iets groots volgt. Als Las Vegas dan zichtbaar wordt lijkt het vanuit de verte een hypermodern zakencentrum. Naarmate je dichterbij komt wordt ook duidelijk dat het in deze stad om meer dan alleen zaken doen gaat. Groot, groter, grootst, gek, gekker, gekst; het lijkt alsof hoteleigenaren een competitie daarin voeren. Het is deze branche die op de strip (de hoofdader van de stad) kitch, show, glitter, glamour en neon bijelkaar hebben gevoegd. En het beeld bepaald. Mensen op een terras worden met fijne nevel besproeit, airco zorgt in enorme zalen voor koelte, water lijkt in overvloed als je de enorme vijvers voor een entree ziet. Het lijkt een fata morgana in de woestijn. Alle zintuigen worden verwend (of overprikkeld) ergens snoof ik bloemige lucht op die de ruimte in werd geblazen. Over de hele strip (en die is behoorlijk lang) staan boxen, het geluid wat eruit kwam was niet keihard, maar oorstrelend was het evenmin. 
Als bijna beginnend vijftiger werd ik na 10 minuten moe van deze hectische, schreeuwerige drukte. Ik had verwacht dat de kids zich zouden vergapen, zouden vragen of ze in de achtbaan mochten die op een dak ve vd hotel was gebouwd om daarna nog even naar een draaiend rad te kijken oid. Maar bijna op hetzelfde moment dat ik verzadigd was, wilde ze naar 'huis'.

In stilte reden we met de taxi terug naar ons eigen leven, zonder quarter of een dime te hebben verloren noch gewonnen.

Las Vegas geeft een thuis aan een type mens die verlangt naar meer, zoals de stad dezelfde competitie voert. De achterkant van Las Vegas biedt niets, een troosteloze reeks van huisblokken, verwaarloosd. De kitscherige rijkdom die je probeert te verleiden lijkt een grote gapende muil waar sommige mensen 's nachts door worden verslonden. Ze eindigen de volgende ochtend op straat. Uitgekotst. Bankroet verlaten ze via de achterzijde de stad,  verdwijnen in het grijze verwaarloosde gebied. Het moge duidelijk zijn waarom ik deze herinneringen minder koester, maar als je toch in de buurt bent.... al is het maar 10 minuten.....het is een werkelijkheid die hier wordt vertegenwoordigd, een kant waar sommigen mensen iets mee hebben. Het hoort bij het mens-zijn. En er even tussen lopen k

Zondag 9 augustus
Na de South Rim vd Grand Canyon volgt een bezoek aan een plek waar 50.000 jaar geleden een meteoriet een krater in de aarde heeft ingeslagen. Ergens tussen winslow en Flagstaff bevindt zich deze enorme inslag. De diepte ervan is blijkbaar voor geologen van onschatbare waarde. Maar ook de ontdekking dat het niet om een bom of vulkanische krater gaat leerde de mens veel over gesteente buiten onze dampkring. Het is het beetje interesse wat ik er nog voor kon opbrengen wat ik daarover schrijf. Mijn stemming word danig beïnvloedt door de krater die de entreeprijs in mijn portemonnee heeft geslagen. Voor het bekijken van een gat, een museumpje en een filmpje betaalde wij bijna 60 dollar!  Om even een vergelijking te maken met de Grand Canyon: 15 dollar. 
Reizen door de States is niet goedkoop. Eten, benzine, campgrounds, zelfs je eigen kleding wassen, voor bijna alles wordt geld gevraagd. Ergens na dag drie heb ik het bijhouden van de uitgiften opgegeven. Loslaten is een gouden regel tijdens vakantie.
Vanochtend vertrokken wij in alle vroegte naar petrified Forest. Het is verdeeld in twee helften, wij hebben het noordelijke gedeelte gedaan. PF is een groot beschermd nationaal park. Slechts een fragment is zichtbaar maar daar begon het weer. Ik vergat bijna mijn bestaan, opnieuw werd ik volledig in beslag genomen door schilderachtige taferelen. De natuur is hier de kunstenaar of artiest zelve, ik aanschouw slechts de ene adembenemende voorstelling na de andere. Een client die bij mij in therapie is, heeft mij eens verteld dat hij van de natuur 'Natural high' kan worden. Ik geloof hem, ik weet hoe het voelt! Reizen door Arizona richting Utah, op weg naar monument valley, volgen nog verschillende hoogtepunten. Little canyon of Chiley, minder bekend, steelt mijn hart. In mijn hoofd stapelen wensen zich op: hier vestigen, alle seizoenen meemaken, schilderen. Als ik net bekomen ben van deze orgastische ervaring naderen we monument valley via Tusayan. Ik heb geen woorden meer over om te omschrijven wat er dan gebeurd en om te voorkomen dat ik in herhaling val heb ik de volgende associatie bij de fantastische beelden van monument valley die mijn ogen als zachte penselen strelen. In het enorme landschap staan her en der al dan niet gegroepeerd, statige beelden. De vormen zijn grillig, altijd anders. Rode, soms bijna een soort paars gekleurde rotsen, die tegen de korenblauwe hemel nog roder worden. Als ik uitstap om de zoveelste foto te nemen heb ik de neiging om te buigen voor deze machtige prachtige stenen beelden. Ze hebben allemaal iets koninklijks. Tijdens het rijden lijken ze te schuiven, haast te dansen. Hier eindigt mijn 'trip' van een dag lang. We naderen onze (duurste) campground. Over geld heb ik het niet meer, we zitten voor het eerst midden in de natuur ipv langs een (snel)weg. De koffie die we na onze zelf bereidde maal wilden gaan nuttigen, wordt nooit gezet. In de lucht verschijnt een regenboog terwijl de zon onder gaat. Ik omsluit het heerlijke gevoel, ze is weer terug: een hoogtepunt.