Grand Canyon en meer

Vrijdag 7 augustus
Ons idee om elke dag onderweg te zijn, hebben we gisteren verlaten. Dat was teveel gevraagd van iedereen. Er is behoefte om een aantal zaken  goed te regelen, zoals voldoende proviand inslaan, was draaien en na de lange rit van Yosemity naar Las Vegas overleggen of Yellowstone wel haalbaar is voor ons. Dat ligt zover noordwaarts, en met een maximale snelheid van 65 mile P/u gaat het langzamer dan wij hadden ingeschat. 
Een nachtje extra in Williams bracht mij wel in de gelegenheid om 's avonds (het is snel donker) door het plaatsje heen te slenteren. Met muziek op mijn hoofd liep ik over de boulevard van Williams. Ik krijg de indruk dat de kleinere gehuchten oha bestaan uit 1 hoofdstraat waar bijna alles te vinden is (bank, winkels, bars en saloons). Soms is het wat meer uitgebouwd, altijd in blokken. Als ik een glimp probeer op te vangen van hoe de plaatselijke bevolking zich vermaakt, valt mij op dat de meeste gelegenheden vrij basic zijn ingericht. Oog voor details is meer in grotere steden te vinden. Blijkbaar trek ik eveneens de aandacht; als vrouw alleen met een koptelefoon door de straat heen wandelend. Teruglopend vallen dikke druppels uit de zwarte lucht. Het is de eerste keer dat ik wat doe aan hardlopen, notabene in Williams (voor de outsiders; Williams is de achternaam van mijn hardlooptrainer). Het is tevens de aankondiging van zware regens waar wij de volgende dag mee worden geconfronteerd. Het is dan vrijdag 7 augustus.

In alle vroegte rijden we van Williams naar de South Rim van de Grand Canyon. De kids slapen nog. Het mag niet, met slapende kinderen rijden, maar we doen het toch. Een uur later staan we geparkeerd en als het regent zitten wij aan ons ontbijt. Het is de heerlijke luxe van de camper die we nu optimaal benutten. Vroeger heb ik met mijn familie veel gekampeerd. Mijn vader heeft dikwijls in de stromende regen geultjes moeten graven om de tent. Of was het rennen op slippers naar de toiletten en met vochtig toiletpapier wat bijna uit elkaar viel, jezelf redden. Hoe fantastisch het kan zijn als je onderweg rijdend naar de wc moet, zonder de opmerking: "nog even volhouden", weet Sacha nu.

Na het ontbijt stappen we uit, de Grand Canyon in. Of op, liever gezegd. Het moment dat je plotseling de kloof inkijkt, de randen van de aarde zich openbaren, is onbeschrijfelijk. Ik was van de Himalaya, jaren terug op een reis, erg onder de indruk. Imposant, machtig, ontzagwekkend en majestueus zoals de hoogte van de Himalaya, zo was dit hetzelfde met de diepte, de kleuren, de grilligheid van de Grand Canyon. Ze is de omgekeerde spiegel van de Himalaya. Aanvankelijk baalde we dat het weer niet mee zat. Dat verdween onmiddellijk toen de zon regelmatig in de ochtend verscheen. Laaghangende wolken gingen als een gordijn open, waaronder de diepere gelegen lagen van de kloof zichtbaar werden en uiteindelijk de Colarodo rivier. Verdween de zon, dan sloten de wolken het zicht. Het had iets mystieks: slierten van wolken, tussen de zichtbare afgesleten bergruggen, wind die hoorbaar door de kloof suisde. Ademloos zoog ik alles in mij op. We liepen over een trail en bijna elke stap was het uitzicht weer net wat anders. Ik had het moeilijk met keuzes maken wat ik wel of niet wilde fotograferen en/of filmen. 
En dan de dieren: waar de kids enthousiast op reageerden. Hoogtepunt voor hen was de zeldzame condor, waarvan twee over de hoofden van Qyllian en Mark scheerden. Beiden vergaten te filmen. Qyllian meende zelfs dat een hem aankeek, hij voelde zich erg vereerd. Als hij met een Indiaan op stap was zou hij vast een bijnaam hebben gekregen. Iets in de geest van: "withaar die door condorsogen werd gezien". 

We hebben naast de zonovergoten momenten, heftige regenbuien in de Canyon getrotseerd, het leverde soms hilarische situaties op. Zoals met tientallen mensen schuilen onder een afdakje. Wanneer mensen probeerde te timen om erdoor heen te rennen, het net op dat moment nog iets harder begon te regenen, keken de schuilende mensen met enig leedvermaak toe. Ik heb zelden een nogal zwaarlijvige dame zo hard zien rennen. 

Het was moeilijk afscheid nemen van de Canyon, we reden langs de little Colarodo river, naar het zuiden, flagstaff. Die hele tocht heb ik net zo intens genoten van de smalle kloof die deze rivier heeft uitgesleten. Van bovenaf waren beiden wanden van deze smallere kloof goed te zien, wat bij de grand Canyon niet altijd het geval was. Foto's zullen mijn verhaal zichtbaar maken wat ik bedoel uit te leggen.