California-Nevada-Arizona

Donderdag 06 augustus
11 uur vliegen om naar een ander werelddeel te vliegen. Het is even worstelen met het tijdsverschil, maar als dat achter de rug is beginnen de eerste impressies van San Francisco door te dringen. Eerste impressies blijven het, reizen zoals wij het hebben gepland houdt in dat er geen tijd is om details te verkennen. Verwerken komt ook later. Alhoewel sommige indrukken meteen iets met ons doen. Qyllian moet zijn verwachtingen en/of beeldvorming over San Francisco bijstellen. Het deel waar wij de eerste nacht doorbrachten bleek een buurt te zijn waar naar alle waarschijnlijkheid een aantal voedselbanken en free helpposts zitten. We zagen veel zwervers, junks en mensen die duidelijk de weg in zichzelf helemaal verloren waren. Decorumverlies. Bijvoorbeeld een bejaarde dame, zittend op de grond in vervuilde kleren. Een blanke vrouw, brildragend, tussen haar grijze haren een soort paarse verf. Met hese stem zong ze steeds een zinnetje, het klonk alsof ze in haar eigen kindertijd verdwaald was geraakt. Ze bewoog ritmisch heen en weer. De beschrijving is poëtischer dan de werkelijkheid. Qyllian durfde nauwelijks om zich heen te kijken; dat had consequenties. Een grote neger met haast, die er net zo sjebby uitzag als de bejaarde vrouw, keek niet op of om. Hij staarde aanhoudend naar de grond, ondertussen zichzelf krabbend en mompelend, botste tegen Qyllian aan. De neger liep zonder op te kijken, zonder iets te zeggen door. Je zou je kunnen afvragen of hij er überhaupt iets van heeft gemerkt. Dat was wel het geval bij Qyllian. Hij raakte in een cultuurschok. Later vroeg ik hem wat hij had verwacht: mooie gebouwen, vredelievende mensen. Dat armoede bij het leven hoort, wordt gedurende deze reis voor hem voor het eerst echt zichtbaar.

Met de camper reizen is net zo nieuw voor ons als alles wat wij zien tijdens deze reis. De eerste x remmen met zo'n RV was een soort ontgroening. Alles vloog naar voren, inclusief de kinderen. 
Langzamerhand vinden we onze manier van reizen uit. De eerste 3 volgende dagen lagen vast. Yosemity hebben we nauwelijks echt ervaren, we zijn er doorheen gereden, op weg naar Las Vegas. En dat bleek een tijdrovende reis te worden, ruim 11 uur, net als de vliegreis. We lieten California achter ons en reden Nevada in. Het landschap veranderde van groen naar dor, droog, gelig maar vooral grijze tinten. De siërra Nevada woestijn, direct naast death valley (met een RV mag je er niet in, te heet), maakt op mij een onuitwisbare indruk. Het desolate, maar vooral de schijnbare oneindigheid van dit gebied. Nederland is een mierenhoop, het is bewonderingswaardig hoe wij in staat zijn om zo dicht op elkaar te leven. Verdraagzaamheid is een begrip wat noodzakelijk is om in Nederland je staande te kunnen houden. Hier in dit deel vd VS, kun je het laten. Onderweg zien we zo af en toe een caravan, een RV, een houten huisje staan. Daar woont iemand, teruggetrokken van de samenleving. Vrij van alle verplichtingen, van sociale controle.....

Over Las Vegas later meer. Daar hebben we een overnachting op een wat luxere RV campground gehad, heel welkom na een lange reis. De volgende dag, weer verder rijden, Nevada lieten wij achter ons, en zijn we nu in Colorado. De imposante hooverdam, route 66 (prachtig en maf tegelijk, dat moeten de filmpjes en foto's duidelijk gaan maken) en de overgang van weer ander natuurpracht. Nietig voel ik mij als mens in dit enorme land. Het rode gesteente neemt langzamerhand de overhand, we komen aan het punt van weer nieuwe ontdekkingen van het reeds ontdekte. En ook daarover later meer.