San Francisco in 3 dagen: dag 1

Zondag 23 augustus
Bosbranden. Op de route van Zion, vanaf Tonopah tot Hawthorne hebben wij in smokey air gereden. Dat hadden wij niet direct in de gaten. Aanvankelijk dachten wij dat de lucht wat heiig was, haze noemen ze dat, geloof ik, hier. In de staten Oregon, Washington, Idaho en California, hoorde wij later, zijn veel bosbranden. Ik zag dat er iets daarvan in het nieuws is geweest in Nederland. Maar is ook verteld hoeveel kilometers in de wijde omtrek de lucht gevuld wordt door de rook van deze bosbranden? Het is tamelijk indrukwekkend, zeker als je er middenin rijdt, het zicht, net zoals bij mist, behoorlijk verminderd.  Een raar soort diffuus licht ontstaat er, de zon schijnt uitgelaten, er zou een strakke blauwe hemel zijn geweest, ipv daarvan is alles eentonig grijs. 

In Hawthorne stonden wij op een uitgeklede campground. Het lijkt het meest op een enorme parkeerplaats waar Campers in rijen naast elkaar kunnen staan. Ieder heeft zijn eigen kastje voor de electriciteit en kraan om je camper aan te sluiten voor kraanwater. Voor 1 overnachting is het prima. Deze hele reis hebben wij het niet goed aangedurfd om in 'the bush' te camperen. Het leek ons iets te spannend. We kozen veilig terrein, ook vanwege de voorzieningen: bijvoorbeeld zwembaden. 

Na Hawthorne reden we  door Yosemite, maar namen de tijd. Op de heenreis hebben we vooral de bovenzijde van het park gezien, maar ook omdat het de makkelijkste weg was naar onze volgende bestemming. Dit keer hadden we wat meer tijd. Dus op naar de onderzijde; de Valley. Het is een gebied waar je er vooral eruit moet. Wandelen, fietsen, met een bootje: het zijn de beste manieren om Yosemite, the Valley te verkennen. Wij hebben gereden, met de Camper. Opnieuw hebben wij het Park minimaal bekeken. Ondanks dat, hebben we in dit Park wel het hoogtepunt van Qyllian bereikt. Hij spotte een beer, vlakbij ons, toen we op een weg stil stonden. Zijn dag kon niet meer stuk. Eerst de Condor die hem een knipoog gaf en als de finale van onze reis in beeld komt, wandelt deze beer ineens voorbij. 

Na Yosemite reden we naar onze allerlaatste campground, vlakbij San Francisco. Lake Chabot, hoog in de bergen, een mooi afscheid van onze wekenlange reis door prachtige natuur, wachtte daar een kleurig meer. Waardiger hadden wij met dat beeld niet afscheid kunnen nemen. In alle vroegte, vanochtend, het is dan dinsdag 25 augustus, rijden we onze mobilehome terug naar waar wij het hebben opgehaald. En staan we ineens weer bepakt en bezakt op straat. 
Met de taxi kwamen we bij de metro. En  begon de omschakeling. Heel in de verte voelde het, toen ik de metro in stapte, alsof wij verwilderd waren. Beetje slonzig, niet erg netjes gekamde haren, stond ik tussen mensen die allemaal hun eigen ochtendritueel achter de rug hadden. En allemaal in een (werk)ritme zaten waar ik weken geleden uitgestapt was.  Ieder voor zich ook, niemand keek naar de een of ander. Het lijkt in de metro, in welke wereldstad dan ook, alsof het erom spant om net te doen of je er niet bent. Verschijnen en verdwijnen, achter een smart, of je houdt je ogen dicht. 

From nature to human nature, schreef ik op mijn FB toen ik de metrofoto als omslagfoto ging instellen. Nu de nacht valt, de stilte in de stad nergens gevonden wordt merk ik dat ik nog niet geschakeld ben naar urban nature. Daarover in mijn allerlaatste reisverslag later meer. Nu valt de nacht ook in mijn hoofd.