Hardlopen in Amerika

Woensdag 12 augustus.
We zijn anderhalve week in Amerika. Misschien een goed moment om te evalueren? Ik heb er geen zin in, veel te heet om zo diepgravend na te denken. Ik hou het wel bij de highlights van vandaag: heel Amerikaans. Het gebied waar wij nu een anderhalve dag hebben doorgebracht is voor de sportieveling een thrill. Recht tegenover de campground loopt een weg langs de Colorado rivier. Het is een vd mooiste wegen die de rivier parallel volgt. Aan weerszijden rijzen de bergwanden stijl omhoog. Doordat er smalle stukken zijn, krijg je het gevoel ingesloten te zijn, maar overheersend is het gevoel dat je op de rivier zelf vaart. (zie filmpje).
Maar ik ben nog niet klaar. Er is meer. Voor het eerst zag ik een fietspad. Op de campground zag ik al veel Campers met mountainbikes. Zo de weg en het fietspad volgend realiseerde ik mij ineens dat de mountainbikers niet alleen langs de rivier konden fietsen, maar ook naar Arches. Op de rivier spotte ik bovendien de mogelijkheid om te raften. Alhoewel de rivier verre van woest was, zag het er toch heel adventure achtig uit. Aangestoken door de multi sport mogelijkheden, voelde ik van binnen de behoefte aan beweging ontstaan. Over een fietspad kon ik fijn gaan hardlopen. Rond 17.00 vertrok ik, in de hoop dat de hitte wat gedaald was. De weg lag bij momenten in de schaduw die een van de bergruggen bood. Bij momenten, want zoals elke rivier kronkelt doet ook deze rivier dat. Na een kwartier dacht ik heel anders over dat gevoel om te bewegen. De hete zon gaf mij het gevoel alsof ik een kippetje aan het spit was. Ik vond bovendien een hele goede reden om na een kwartier om te draaien. 's Ochtends hadden we al een km of 10 bijelkaar in Arches gelopen. Dat lopen of wandelen moet ik hier even toelichten. De trails zijn in de parken soms vergelijkbaar met paden in de bergen. Het vereist op sommige stukken een goede conditie, moed en bergervaring. Klimmen, glijden en soms springen. Af en toe heeft het klimmen iets weg van bolderen. 10 km vanochtend al geklommen? Wat ben ik hier in vredesnaam dan aan het doen? De terugweg hardlopend duurde iets korter, geloof ik, blij met mijn hersenen die mij een geweldige reden gaven terug te keren, gaf extra power voor een versnelling naar de campground. Niet veel later zat ik onderuit gezakt met een Lime-a-Rita. 

Donderdag 13 augustus
In alle vroegte opgestaan. Niet de kids natuurlijk, die slapen steevast uit. Nog een keer naar Arches national Park. Arches is, vind ik, een mix van Petrified Forest en Monument Valley. Het kan zijn dat mensen dat niet met mij eens zijn. Misschien moet ik ook een beetje gaan oppassen niet al teveel te gaan vergelijken. En zeker niet denken: dat het allemaal op elkaar lijkt. Het meest bijzonder is de delicate Arch, net als de tocht ernaar toe. Vandaag konden we dat overslaan, het ging vooral om de stand van de zon. En het laat zich raden op welke momenten het rode gesteente warm oplicht. Al rijdend vielen mij aspecten waar ik gisteren nog aan voorbij ging. Er staan nogal wat rechtopstaande rotsformaties die een opvallende vergelijkenis vertonen met......een fallus. Tja als je eenmaal "anders" gaat kijken lijkt het hele Park wel een sexparadijs. De zogenoemde versteende duinen zijn immers niets anders dan een slordig honderdtal borsten. En de Windows, grote versteende gaten in rotswanden......natuurlijk de vrouwelijke geslachtsorganen. Hilarisch werd het toen wij the garden of Eden bekeken. Die stonden vol rechtopstaande fal....eh....rotspilaren. Waarom wordt het the garden of Eden genoemd? Is dit een voorbeeld van Amerikaanse preutsheid? Alles wat enigzins met sex geassocieerd kan worden, wordt met een bijbelse verwijzing gemaskeerd?  Freudiaanse interpretaties zal ik aan Mark overlaten. Ik wil wel alvast verklappen dat hij helemaal "los" ging, eenmaal het hof van Eden in verband gebracht met de verborgen (verboden) lusten en driften. En nog iets: achterin het park ligt Devils Garden. Wat daar te zien valt laat ik aan ieders fantasie over.
Het zal de vroegte van de ochtend, de voelbare hete dag in opkomst zijn die ons deed giebelen als tieners. 

Er lag een lange dag op ons te wachten van reizen in de camper. Van Arches reden wij voor het eerst weer Westwaarts: eindbestemming werd vandaag Bryce Canyon National Park. Een schitterende tocht, lang, maar vooral de veranderingen in de landschappen zijn opnieuw fenomenaal. We hebben een stukje route 70 genomen, daarna via de 24 en 12 zuidwestwaarts. Dwars door weer een Park, minder bekend dan degene die wij bezoeken. Ik heb een paar foto's gemaakt die hopelijk een idee geven hoe het landschap binnen een paar uur veranderd op deze route. Hetzelfde geldt (helaas) voor het weer. Het is in Bryce verrassend fris/koud, voor het eerst zelfs de verwarming aangedaan! 

Ik schreef gisteren over sporten in het gebied van de Arches. Een nieuwe sport die wij tijdens deze vakantie bedrijven is het ontvluchten of voor blijven van een bepaalde toerist. Tijdens deze reis zijn wij niet de enige Nederlanders die dit jaar op vakantie zijn in the States. Het reizen zit in ons bloed, zoals wij al leren op de basisschool. We zijn een nieuwsgierig volk, dat is nog steeds zo. Op elke campground van onze route zijn we landgenoten tegen gekomen. Sommige beheerders van campgrounds vertelden ons dat van alle nationaliteiten de Nederlanders deze staten het meest bezoeken. Maar het zijn niet de Nederlandse toeristen die wij proberen uit de weg te gaan. Dit keer niet. Ik vermoed dat dit jaar en alle volgende,  wel eens de laatste keer zal zijn dat wij in de top 3 staan die overal in de wereld komen. Ik denk dat wij onze plaats voor de Chinezen moeten afstaan. Busladingen vol, overal waar wij komen, zijn chinezen. Het zijn zij, die als mini tsunami's van kakelende en zeer op zichzelf gerichte toeristengroep diverse plaatsen overspoelen. Hen voor blijven of ontwijken: een ware sportieve uitdaging.