Antelope Canyon - Page

Zondag 15 augustus
We rijden verder, naar Page. Vandaag zijn we een smalle kloof ingegaan, je zou het ook grotten kunnen noemen. De Antelope Canyon. Het ligt precies op de grens van het Navajo gebied, in het uiterste westen van hun leefomgeving. Ook hier ervaren we hetzelfde als bij Monument Valley. Prijzige Permits en tours. Maar als het hun grootste inkomensbron is, okay dan. Voor het eerst leveren wij ons over aan de organisatie van deze tours. Tevoren hadden wij reviews gelezen op internet. Veel tips maar weinig tot niet eenduidig. Tips spraken elkaar dikwijls tegen (sommigen zeiden dat van tevoren je het beste kon reserveren anderen vonden dat het niet nodig was). Daardoor kregen wij het vermoeden dat het een wat ondoorzichtige organisatie is. We reden een dag, voordat wij erin wilde, er naar toe. Eenmaal ter plaatse hebben wij idd ervaren,  dat het er wat  chaotisch en onduidelijk aan toe gaat. Het is verder oninteressant om aan de hand van voorbeelden dit gegeven uit te werken.  Daar draait het in feite niet om. Dus terug naar De Antelope Canyon. Er zijn twee soorten, de upper en de lower. Wij kozen voor de lower. Een ware tempel voor fotografen. Uitgesleten sierlijke vormen in de zeer smalle kloof en de speling van het licht op de wanden geven spectaculaire kleuren. Het riep van tevoren al hoge verwachtingen op. Mark nam de fototour (meer tijd om de mooiste foto's te maken) ik en de kids de standaard. In groepen van 14 daal je in de snikhete zon af naar de kloof. Eenmaal daar was ik verrast. Ik verwachtte, zoals ik op foto's al had gezien, een en al kleurige rotsen. Not. Door het licht wat op een bepaalde wijze binnenvalt, kleuren de uitgesleten  rotswanden pas anders als je ze door de lens van je digitale camera bekijkt. Je moet beslist weten hoe je dat voor elkaar krijgt. Zonder de hulp vd gids zouden mijn foto's voornamelijk bruin/okergeel eruit rollen. Omdat de gids zijn aandacht over 14 mensen moest verdelen werd ik terug geworpen op mijzelf. Dan blijft het zoeken naar welke plek het mooiste of het beste is. Ik bleef maar fotograferen.  Eenmaal uit de Canyon en de foto's bekijkend zou ik het over willen doen. Meer tijd, ook op een ander tijdstip (afhankelijk vd stand vd zon, die door de openingen aan de bovenkant vd canyon binnenvalt, kleuren de wanden door een fotolens intenser blauw, rood, paars, geel, zalmroze op). Het voelt een beetje als een teleurstelling. Het was mooi, bloedmooi, maar te kort. Doordat je in groepen door de kloof wordt geleidt,  voel je constant de volgende groep in je nek hijgen. 
De teleurstelling overheerst de dag niet. Na de Antelope Canyon reden we richting de Grand Canyon. "Daar zijn jullie toch al geweest"?, zou ik als vraag kunnen verwachten. 'Indeed', maar een kloof kent 2 zijdes en als echte reizigers proberen we zoveel mogelijk te zien en te ondernemen, wat de tijd ons biedt. Nog een keertje naar de Grand dus. 
Ergens onderweg zagen we ontzettend veel auto's langs de kant vd weg staan. Nieuwsgierig geworden zijn we gaan kijken. Horseshoe stond op een bord. We dachten weer een berg of een rots, als een hoef. Een fraai kado kregen wij zo in onze schoot geworpen. Een fabuleus uitzicht op de Colorado river, die ook weer door speling van licht, de loop van de rivier, op een speciale wijze kleurde.

Ik moet even terug in de tijd. Want bij Page stonden wij op een camping bij Lake Powell. Behalve dat ik kan zeggen dat ik in dat meer te hebben gezwommen (jeuh), hebben wij een nieuw diersoort ontdekt. Echt! Het was een mini velociraptor. Natuurlijk had ik geen camera bij mij om het te bewijzen. Dus zullen jullie mij op mijn woord moeten geloven. Diezelfde nacht droomde ik dat 500 jaar terug in de tijd werd geplaatst. Ok, by far nog niet de dino-tijd, maar ik geloof dat het wel de periode was dat Amerika werd ontdekt. Zou ik mij een ontdekkingsreiziger voelen, of duidt de dino op verlangens naar een primitief bestaan?