Grand Canyon (North Rim) - Zion

Dinsdag 17 augustus. 
Het verwoorden en bijhouden van de reis wordt minder, merk ik. Andere gedachten dringen zich wat meer op. Ze gaan over ideeën die ik krijg over het leven hier in the (wild) west. Telkens als we weer onderweg zijn en ik naar niets dan land kijk, als het lijkt alsof wij de enige op lange eindeloze wegen rijden, heeft de leegte van dit land iets meditatiefs. Het is rustiek en het geeft mij een soort gevoel van vrij zijn. "Psychologische vrijheid", vult Mark mij aan als ik mijn gevoelens met hem deel. Ik kan mij voorstellen dat sommigen Amerikanen zich terug trekken, zoals eerder beschreven, je kunt hier bijna in de anonimiteit verdwijnen. Ik snap ook de andere Amerikaan die rond trekt, gepensioneerd met een RV of op de motor. In Bryce sprak ik in een winkel met een oudere man die mij vertelde dat hij het met een RV rondtrekt op zoek naar werk. Ik heb het verder niet doorgevraagd maar ik vermoed dat hij te weinig of geen pensioen heeft om zichzelf te onderhouden. De stadjes waar wij doorheen rijden, zoals eerder ook beschreven, lijken op de oude stadjes uit De Westerns. Zoveel ruimte, waarom zou je straten maken? Een weg, een paar huizen, een bar en een trading post. Meer had men niet nodig. In de basis is dat heden te dagen nog steeds zo. Het gebied rond Bryce-Page en Zion is welvarender. Veel pipi Langkous villa's, ranches en zelfs golf terreinen (in de stenen dessert!)

Ok, nu ik dit kwijt ben en toch bezig ben kan ik net zo goed de draad weer oppakken van onze reis. Vanuit Page, na de Antelope Canyon, zijn we naar de Grand Canyon gereden. Tussen Utah en Arizona zit een tijdverschil van een uur. Bij Page, wat op de grens van deze twee staten ligt, werd mijn mobiel gek van het bijhouden van dit uurverschil. Telkens als we in de twee dagen dat we daar waren, ergens naar toe reden wisselde de tijd om de haverklap. Naar de Grand wonnen we weer een uur. De North Rim is inderdaad anders dan de South Rim. Veel meer begroeid, maar zeker zo indrukwekkend. Wat ik fantastisch vond was dat je op het Kaibab plateau de South Rim kunt zien en daarachter het vlakke landschap. De Canyon lijkt dan op een enorme scheur in de aarde, een rauwe wond. We zijn de kloof ingegaan. Niet zo ver, dat is teveel gevraagd van Qyl en Sas. Ze hebben het fantastisch gedaan, weer ben ik enorm trots op hun dat ze in de hitte toch een anderhalf uur wandelend zijn gaan dalen en klimmen. Zonder morren en/of chagrijn. Alleen deze dan:  ezeltjes die blijkbaar op dat pad toeristen naar beneden dragen (of hun bagage?), hadden onderweg nogal wat poep achtergelaten. Sacha vond de trail stinken naar een koeienstal, maar deze Hollandse associatie liet haar niet tegenhouden om toch haar weg te vervolgen. We hebben twee dagen in het bos op een camping gestaan. De meeste RV campgrounds liggen aan de rand vd weg, het was nu zo stil dat we bijna allemaal wel moeite hadden om in slaap te komen. Je hoort daarentegen wel nacht geluiden, een huilende coyote horen is helemaal speciaal. 

Vandaag zijn we vertrokken naar Zion. Via Kanab. Kaibab, Kanab, Zion.....geen plaatsnamen die Amerikaans of Indiaans klinken. Als we het visitors centrum van het Zion Park binnenlopen en een Joodse man bijna omver lopen, vallen in mijn hoofd ineens alle quarters. Zichtbaar, voor mij voor het eerst, zijn we in een gebied waar Joden hun voetsporen hebben achtergelaten of nog altijd  zich hebben gevestigd. Daarover later meer. Eerst proberen te slapen in de zinderende hitte van Zion....morgenochtend om 06.00 staan we op. Consequent handhaven we het Carpe Diem, bij het krieken vd dag.