Maagdelijke off-day in Virgin

Woensdag 18 augustus
"How are you doing?"
 Op deze wijze maken Amerikanen, degene die wij buiten San Francisco, in the country tegenkomen, contact. En ze doen het heel gemakkelijk, zonder gêne of verlegenheid. Gewoon, omdat ze een praatje willen maken. Ik moet zeggen dat het, even los van de inhoud,  een fijne manier is. Overal waar je komt, vragen ze het. Zelfs bij de kassa vd supermarkt, wordt deze vraag aan je gesteld. De allereerste keer was ik zo verbaasd. Hoorde ik het nou goed? Vroeg de kassa mevrouw aan mij hoe het mij gaat? In een flits stelde ik mij dat in een Amsterdamse Albert Heijn voor. En wist meteen dat het in ons land niet zo'n goede gewoonte zal worden als hier. "Nou mot je eens goed horen, het gaat voor geen meter met mijn. Die vrouw van mijn zeurt dag en nacht aan mijn kop, en ik zal je nog wat vertellen....."  Nee dat wordt niets. 
 "How am I doing?", vroeg ik de caissière, toch maar voor de zekerheid. De caissière knikte mij bemoedigend toe. Na mijn antwoord vroeg ik uit beleefdheid haar hetzelfde. Het antwoord was bijna verveeld, waardoor ik twijfelde of het wel de bedoeling was om naar haar stemming te vragen. Op de campings valt deze twijfel weg, heeft de vraag onmiskenbaar de bedoeling een chitchat te starten. Inhoudelijk gaat het na 5 minuten al nergens meer over. Meestal, als ik conversaties bij een zwembad op afstand beluister, willen ze allemaal hun eigen verhaal vertellen. De mensen die reizen zijn dol op hun eigen belevingen. Vooral zo veel mogelijk delen. "So fantastic" en "Awesome", als je dat maar vaak uit, ben je meteen een 'very nice guy'.  

Vandaag waren wij niet consequent. De nachten in Zion zijn heel warm. Airco waar wij luxe westerlingen over beschikken in deze camper staat juist niet aan. Teveel lawaai (ik miet toch ergens overvklagen?). Vannacht heb ik een party van vleermuizen bekeken die hun feestmaal bij een lantaarnpaal veroberden. Bijna zag ik de ochtendschemer de lucht lichter kleuren, toen ik eindelijk in slaap viel. Hiken zag ik vandaag  dus niet zitten. Sacha en Qyllian hoefde niet 2x na te denken om te stemmen voor een off-day. Voor het eerst een hele dag niets. Beetje zwemmen, drinken, snoepen maar vooral luieren. De uren vlogen net zo hard voorbij als een actieve dag. 24 uur later zit ik nu weer te typen met dezelfde afsluiting: nog voordat de zon haar gezicht laat zien, zijn wij morgen aangekleed en rijden we naar Zion. 

Over Zion gesproken.....ik heb mij vergist. Zion Park is door Mormoonse pioniers, die na de indianen in dit gebied kwamen, zo genoemd. Niks Joods. In de staat Utah is deze religieuze gemeenschap nog steeds actief en heeft het hier, dacht ik, ook veel volgelingen. Wij hebben er niet zoveel van gemerkt, niet in Arches of Bryce tenminste, totdat we hier kwamen. In Virgin kunnen we voor het eerst geen alcohol boven de 3% in een supermarkt kopen. Bovendien werd ons bij de receptie vd camping vriendelijk verzocht geen alcohol in het zicht van jongeren te nuttigen. Het ene stadje zal dus wel wat strenger dan de andere zijn. Morgen gaan we naar de plek waar zij, de Mormonen, rust vonden. Kolob zal ons dichterbij God brengen. Ik ben benieuwd hoe verlicht ik morgen terugkeer.